kendi icine inmeye calisip duruyorsun.
merdivenleri, bulabildin mi bari?
yoksa hala, duse kalka, parcalana ,dokule sacilami ilerliyorsun?
ne yone gittigin hakkinda bir fikrin bile yok degil mi?
spontane yokoluslar felsefesinin en atesli savunucularindansin.
tekrar yaklasiyor kocaman ve korkunc sesli davullariyla onlar.
beynimin icinde her an daha da yaklasmaktalar.
bir nefes kadar yakin buzul cagi kadar uzak...
seni oraya henuz gommustum oysa.
nasil aldilar kokunu?
korkunun kimyasal reaksiyonu, ve terinden fiskiran gorev bilinci yuzunden mi?
yuzunu goremiyorum.
sadece yaklasiyorlar ve kacmaliyiz!
uzaklasmaliyiz diyorum topuklarim kicima vura vura kosarak,
yer yarilsa icine girsem delikleri bakina bakina.
dallardaki yapraklar bile yuz cevirmis sana.
hepsi goge bakmakta.
senin gozlerinse umusuzluga.
boylesi daha iyi....
boylesi, daha iyi diyip duruyorsun.
artik basim agriyor.
basim agir geliyor govdeme.
basimi yanina gomup, yola bassiz govdemle, eksik ama mutlu devam ediyorum.
eksik ama mutlu.
ne aci!hatirliyorsun degil mi?
o kadar cok sey var ki soylemek istedigim...
ama ben, dunyada ki en korkak...
postmodernizmin cani cehenneme!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder