Bugun ayin kaci oldugunu bilen var mi? Bugun bana neler oldugunu bilen var mi?
Birileri bana hangi cehennemde oldugumu soyleyecek mi?
Derin bir sessizlik duyuyorum sadece...
Hani o " bu sessizligini bir cevap olarak aliyorum" repligini soyleyen burkulmus kadin gibi yuzum.
Mimiklerim uzun suredir kayip,dusuncelerimin bedenimden ayrilisindan sonra, bu umurumda bile degil.
Gunlerden beri kahve iciyorum. surekli sigara sariyorum. Sigara sarip kahve iciyorum.
Adeta robotlar gibiyim. o hic sevmedigim Ofis mekanikleri gibi.
Midem delinecek dostum. Akcigerlerimi soylemiyorum bile!
Icimde korkunc bir hata yaptigima dair guclu bir zonklama var.
Bu hata ayagimi burkabilir, kalbimi kirabilir ama asla ruhuma zarar veremez.
Her gece ninni gibi ayni sarkiyi mirildanarak, ve hep ayni yeri dusunerek, basimi yorganin ve yastigin bogucu altina sokup uyumaya calisiyorum.
Aci budur dostum! Hep korkmus kucuk bir kiz gibi kulaklarini elleriyle tikayip, gozlerini kapatip
"la la la la la la la " diye bagirmaktir aci. Tipki benim yaptigim gibi.
Icimden kopan parcalari toplamiyorum artik. Geldigimden beri surekli onlarin duvarlara carpip
yuzume sicrayislarini izliyorum tepkisizce.
Tepki verecek mecalim kalmadi artik.
Bugun annemle konustum. Artik sahte gulumseyislerimi yemiyordu sanirim.
Anlattim ona. Herseyi... herseyimi...Benden arta kalanlari... Hala deli gibi korumaya calistiklarimi da! Hepsini, hepsini iste. Arkadasim oldugun icin mutluyum dedim ona.
Haklisin dedi. Senin bir hatan yok sanirim bu kez. Daima yanindayim.Sadece lutfen uzme kendini...
"lutfen uzme kendini" ne kadar cok duydum bu cumleyi son zamanlarda bir bilsen!
Artik sanki kendimi uzen gercekten benmisim gibi hissetiriyor bu cumle. Oysa bilirsin, sadece tum bunlar oluyor ve biz bakakaliyoruz, sersem gibi, tepkisizce, katatonik bir hal alip acimiz icinde yeni sanat eserleri veriyoruz.
Midem agriyor. Ulser olmaktan korkuyorum. Bir daha huzuru iliklerimde hissedememekten, otto`ya sokulup miriltisiyla uyuyamamaktan, seni bir daha gorememekten, hayallerime tipki suan oraya oldugu gibi kitalarca uzaklasmaktan... Hayalim bu degildi dostum.
Umdugum bu degildi. Evet ama herkes hata yapar. Hata oldugunu ise sadece yasadiktan sonra anlar insan. Tanrim! hala insan oldugumu arada bana hatirlattigin icin tesekkur ederim.
Kendi kendime konusmaya basladim. Butun gun bu kucucuk odanin icinde, resimlere bakip kahve iciyor, dusunuyor, kendi icine kaciyor sonra basimi cikarip etrafa bakiniyorum.
Resim yapiyorum. Herzaman ki gibi rahatlatmiyor bu kez beni o da. Cunku bir Kacis gibi gordugum icin cizmek, acikcasi beni utandiriyor. Kendimi rehabilitasyonda resim ya da piyano dersi alan kendinden muaflar gibi hissediyorum.
Kendinden muaf! iste aradigim tanim.
gidip yuzumu yikamaliyim. Etimi ruhumdan ayirmaya calismaliyim.
Aynada kendime bakip " ne kadar aptalsin" demeliyim binlerce kez.
ne kadar aptalsin...
Elimi tut dostum. Ayaga kalkacak gucu kendimde bulamiyorum.
Elimi tut ve beni ayaga kaldir. Bana de ki:
-hersey duzelecek, sadece buna inan! Bana inan!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder