Turuncu Bisiklet...

dun otobuste eve donerken...
yine seni dusundum.
oldugun zamani.
yikildigim ani.
Nedret ablanin bana, seni oldugunu soylerken sakin ol,otur deyisini.
sonra, kucucukken evimin onunden turuncu jantli bisikletinle gecmeni...
seni ilk oyle tanimistim.
kucuktuk.
orta okulda baska bi kizla konustugunu gorunce
sinifin camindan uzerinize ayran atmistim.
cok kizmistim.
sonra...
dusundum sen oleli kac yil oldu diye.
ne kadar genctin olum seni sahiplendiginde.
ne kadar guzel bir cocuktun.
ne kadar yarim yasadin hayati...
ne kadar aci cektim.
cok kizmistim.
dusundum, artik bu dunyada olmadigini hic unuttum mu diye,
ama hayir, hic unutmadim.
bu yuzden hic gelmedim mezarina.
unutmamak icin!
orada oldugunu gozlerimle gorup,
tipki diger insanlar gibi, hayatima devam etmemek icin.
yerine bir baskasini koymamak icin.
evimi cok ozledim biliyor musun!
bana arkadaslik teklif ettigin o kose,
evimizin tam onunde cunku.
ne zaman seni dusunsem, yine sana kizsam ya da seninle konusmak istesem,
beni duydugunu bildigim tek yere,
oraya cikar otururdum aksamlari.
simdi ise cok uzaktayim.
adaletsiz bir dunyanin cok ama cok uzak bir yerinde.
umarim orada mutlusundur.
ben mutluyum.
bunu bildigini biliyorum.
bir gun elbet karsilasacagiz serdar!
o gune kadar, yakinlarimda ol lutfen!
bana guc ver!