ne kadar bos...icinden tren gecen yalnizliklarim...
kimse inmiyor kimse cikmiyor artik basamaklarini.
bob dylan' in catalli sesinden cikan this kind a love, love sick!
kimse dinlemiyor sozlerimi, ve gulmuyor.
yankilanan hep ben oluyorum duvarlarda.
kimse okumuyor artik duvarlara yazdigim
postmodernist siirleri.
kediler bile uzgun ve acimakli,
hepsi mi sana diyorlar! duyuyorum.
hepsi mi bana geliyor tum itilmis acilarinizin.
ne kadar bos...
ne kadar terkedilmis bir harabe kent oldun sen.
kimse gelip aglamadi mi uzerinde gezinerek,
kaybettigi anilarin asil sahibine...
yaz gelmeden, bir kez olsun binmeli ve
hareket etmeli bu tren!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder