Fake boys Fake Girls

hala bekliyorum. yazmak bu kadar kolay degil. ve halihazirda aldigim viskiyi diplemis degilim. kelimeler cumlelerin iskeletini kaplasada yavas yavas, henuz hazir degilim ve yeterince sarhos...
ama bunca beklemeye degecek bir kac satir yazacagim nihayet.
insanlari izliyorum. onlarin sacma sapanliklarla dolup tasan, ama onlar icin dunyanin en onemli konularini tartistiklari, zirvaladiklari konusmalari dinliyorum. gozlerim belirli bir seye takilmiyor artik. ya da vurucu bir kac cumle duyup avina kitlenen kopekler gibi hazir ola gecmiyorum kulaklarimi dikerek.
viski catlamis dudagimi yakiyor. boylelikle acinin ne muhtesem bir tetik oldugunu bir kez daha anliyorum. ve bir kez daha...ve bir kez daha...
onlar ne oldugunu bilirler mi bunun? elbette. her insanin kendince onemli oldugunu dusundugu acilari da vardir, tipki sevincleri, hediyeleri, hayatlari oldugunu dusundukleri gibi.
sahip olduklarini sandiklari ortak olgularin icinde sandiklara saklanmis aci!

surekli dovusmek istiyorum.
birilerinin tipki bu aptal video oyunundaki gibi ben gardimi almisken ve tam en sahane hareketimi planlarken "FIGHT" diye bagirmasini istiyorum. bu birikmis enerjiyi atmanin baska bir yolunu bulamadigimdan degil bu aslinda. yalnizca entellektuel sacmaliklardan sebep de degil.
sadece, ofkeli hissediyorum. once catlak dudagimi, sonra bogazimi ve sonra midemi yakan bu asidik viski gibi ofke... yandikca daha cok icmek istiyorum. ictikce daha cok kontrolumu kaybetmek istiyorum. kontrolumu kaybettikce daha cok cuvallamak istiyorum. dusmek, carpmak, berelenmek ve ekranin kararmasi.
icimde henuz hareketlenmis ofkeyi kendi karanligima hapsetmek...
cilginca! ama etkili sonuclar alinmis ve milyon kez denenmis bir uygulama vahsi hayvanlari daha vahsi yapma bazinda. gunlerce katiksiz karanlik kapamasi.
ala!
duyuyor musun beni mualla?
benden calinmis sozlerimi geri istiyorum. onlari tipki eskiden oldugu gibi,
ait olduklari yerlerinde kullanacagim cumlelerimde.
ibnelesmis bir dunya! ve hadim edilmis hayallerle ne kadar daha ?
cizgifilmlerde ki o kotu kahramanlarin, yumusak ve yapay esas oglanlar tarafindan gulunc yenilgilere ugradiktan sonra, tum gucleriyle urkunc ( ve bunun sadece senaryodan ibaret oldugunu, iyilerin sadece filmlerde kazanabildigini anlatan bariton bir tonda) gulerek " geri geliiiicemmmmmm!" nidalarini savirarak dalmak istedim aralarina.
o sahtelikleriyle birbirlerinden damlayan katrani bol ballari yalamalari olanca sinirlerimi bozdu. nihayetinde birbirlerine demediklerini birakmamis tum bu ahkamdelisi kisiler, ne olmustu da saflari tazeleyin emrine kulak vermisti?
agzima geleni soylemek istedim. ama sonra hatirladim birden. bir ses geldi derinlerden, eskiden:
-kabasin!kizdiginda ve ofkelendiginde kendini kaybedecek kadar kabalasiyorsun!


- Devam edecek...._