Aurevoir!

sakil buluyorum.
tüm bu olanları, geçen bu zamanı sakil buluyorum.
böyle olmamalıydı demek için fazla yorgunum.
keşke demek içinse yeterince ahmak değilim.
sakin duruyorum.
böyle olmasına alışmalıyım belki.
belkide fazla abarttım kendimi kendime.
ya da onların söylediklerine inanıp, kendimi o masalların gerçek
mavi pelerinli kahramanı sandım.
söyledim.
herkes başaramaz.
kimi sonsuz bir yalnızlığı yaşar onca kalabalıklar arasında...
kimi yalnızlığını bile olmayan kalabalıklarla kirletir durur.
ne derdim hep:
eee hayat!

belki bir gün...
yeniden...
ve umutla
tutunacak bir dal bulurum
içimdeki o dipsiz uçuruma düşmeden önce.