deniziminiçinde ince, ürkek bir elmas üzerinde sopaya serilmiş bir nota şans eseri Dali' nin unuttuğu. Ve kan lambanın sesi biraz, biraz cam... eh işte yaşadığım bu sadece ama
-inanın-
Düşlerim daha mavi, daha parlak. Üzerinde düşünmek yoruyor şimdi, düşlerim susuyor.
Lavanta kokulu okuduğun bu prolog, eskimiş bir korku gibi yitik bir leke, rahat ettirmez suskun bir ruhu. Utanır idamı unutulmuş bir mahkum gibi ölüme aç.
Nasılsa tanrılar tanır ve izinsiz bir öpüş gibidir unutmak, nasılsa ölüm yanılır!
Bil ki koro, oyunun üvey çocuğudur. Şimdi çözül lalelerin dökülsün!
kaybolsun rol, sussun tirad, dursun oyun, sen soyun!
soyun ki bu ucuz bedenine ölüm olsun suskunluk; Gülüşün yanık lastik kokusu.
Hadi sökül, unutma! ilüzyonu kır. Sanma. Umma.
Nasıl olsa ayna seni anlatır.
Uyu peki. Artık uyu. Susmak akıtmaz kanını. Silah geçmez düşlerinden.
Ölmek, acıtmaz canını
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder